سه عامل پوست پیر

عامل شماره یک در پیری پوست:

تابش UV، پیری ناشی از نور

70% از پیری پوست ناشی از پیری ناشی از نور است

پرتوهای UV بر کلاژن در بدن ما تأثیر می‌گذارند، که پوست را جوان نگه می‌دارد. اگر کلاژن کوچک شود، پوست دارای الاستیسیته کمتری خواهد بود، افتادگی، کدری، ناهماهنگی رنگ پوست، هایپرپیگمانتاسیون، پیگمانتاسیون و سایر مشکلات پوستی خواهد داشت.

طیف وسیع نور خورشید به UVA و UVB تقسیم می‌شود. پرتوهای UVB دارای طول موج‌های کوتاه هستند و تنها می‌توانند لایه بالایی پوست ما را بسوزانند و قادر به نفوذ عمیق‌تر به پوست نیستند؛ با این حال، پرتوهای UVA دارای طول موج‌های بلند هستند و می‌توانند از شیشه عبور کرده و به عمق پوست نفوذ کنند و در نهایت کلاژن را تضعیف کرده و منجر به ایجاد چین و چروک شوند.

به زبان ساده، UVA به پیری منجر می‌شود، UVB به سوختگی منجر می‌شود و نور ماوراء بنفش می‌تواند به DNA سلولی آسیب برساند، فعالیت فیبروبلاست‌ها را کاهش دهد و سنتز کلاژن را مسدود کند که منجر به جهش سلولی، پیری و آپوپتوز می‌شود. بنابراین، UV در همه جا وجود دارد، چه آفتابی باشد و چه ابری، شما باید در محافظت از آفتاب به خوبی عمل کنید.

دومین عامل مهم در پیری پوست

رادیکال‌های آزاد اکسیداتیو

کلمه کلیدی برای رادیکال‌های آزاد "اکسیژن" است. ما هر بار که نفس می‌کشیم حدود 98 تا 99 درصد اکسیژن تنفس می‌کنیم؛ این اکسیژن برای سوزاندن غذایی که می‌خوریم و آزاد کردن مولکول‌های کوچک برای متابولیسم سلول‌های ما استفاده می‌شود و انرژی زیادی را برای کار کردن عضلات ما آزاد می‌کند.

اما شاید 1% یا 2% از اکسیژن مسیر متفاوت و خطرناکی را انتخاب کند، این مقدار کم اکسیژن که اغلب رادیکال‌های آزاد نامیده می‌شود، به سلول‌های ما حمله می‌کند. با گذشت زمان، این آسیب‌ها به مرور زمان انباشته می‌شوند.

قابل توجه‌ترین نشانه‌های پیری هستند که بر روی پوست ظاهر می‌شوند. بدن ما یک مکانیزم دفاعی دارد که آسیب‌های وارد شده به سلول‌های ما توسط رادیکال‌های آزاد را ترمیم می‌کند، اما زمانی که رادیکال‌های آزاد سریع‌تر از آنچه که سلول‌های بدن می‌توانند آن‌ها را ترمیم کنند، جمع می‌شوند، پوست به تدریج پیر می‌شود.

تصویر بالا بافت واقعی پوست بدن ماست، شما می‌توانید به وضوح ببینید که اپیدرم بالایی تیره‌تر و درم پایینی کمی روشن‌تر است، درم جایی است که ما کلاژن تولید می‌کنیم و سلول‌هایی که کلاژن تولید می‌کنند، فیبروبلاست نامیده می‌شوند، که ماشین‌های تولید کلاژن هستند.

فیبروبلاست‌ها در وسط تصویر، فیبروبلاست‌ها هستند و تارهای عنکبوتی اطراف آن‌ها کلاژن است. کلاژن توسط فیبروبلاست‌ها تولید می‌شود و پوست جوان یک شبکه کلاژنی سه‌بعدی و محکم است، با فیبروبلاست‌ها که به طور قوی بر روی الیاف کلاژن کشیده می‌شوند تا پوست جوان بافتی کامل و صاف داشته باشد.

و پوست قدیمی، فیبروبلاست‌ها و کلاژن ارتباط بین تجزیه فیبروبلاست‌های پیر اغلب از نفوذ کلاژن امتناع می‌کنند، با گذشت زمان، پوست نیز شروع به پیر شدن می‌کند، این همان چیزی است که ما اغلب از آن به عنوان پیری پوست یاد می‌کنیم، چگونه می‌توانیم اکسیداسیون پوست را که دریافت کرده است حل کنیم؟

علاوه بر توجه بیشتر به ضد آفتاب، می‌توانیم از برخی محصولات مراقبت از پوست با ویتامین A، ویتامین E، اسید فرولیک، رسوراترول و سایر ترکیبات استفاده کنیم؛ معمولاً می‌توانیم میوه‌ها و سبزیجات با رنگ‌های روشن بیشتری بخوریم، مانند گوجه‌فرنگی، گوجه‌فرنگی سرشار از لیکوپن است.

این می‌تواند به خوبی اکسیژن را جذب کند و از استرس اکسیداتیو جلوگیری کند، همچنین می‌توانید بروکلی بیشتری بخورید، بروکلی حاوی یک ترکیب به نام گلیکوزیدهای روغن خردل است، پس از مصرف این ترکیب، آنها در پوست ذخیره می‌شوند، به طوری که سلول‌های پوست می‌توانند خود را محافظت کنند، این میوه‌ها و سبزیجات می‌توانند مقاومت سلولی در برابر پیری را ترویج دهند.

سومین عامل مهم در پیری پوست

گلیکاسیون پوست

گلیکاسیون، به زبان حرفه‌ای، به عنوان یک واکنش گلیکوزیلاسیون غیر آنزیمی یا واکنش ملاد شناخته می‌شود. اصل این است که قندهای کاهنده در غیاب آنزیم‌ها به پروتئین‌ها متصل می‌شوند؛ قندهای کاهنده با پروتئین‌ها به شدت قابل برگشت هستند و قندهای کاهنده و پروتئین‌ها یک واکنش اکسیداسیون، دهیدروژناسیون و بازآرایی طولانی را تجربه می‌کنند که منجر به تولید محصولات نهایی گلیکوزیلاسیون در مراحل پایانی، یا به اختصار AGE می‌شود.

AGE ها گروهی از زباله‌های بیولوژیکی غیرقابل برگشت، زرد-قهوه‌ای هستند که از تخریب آنزیمی نمی‌ترسند و یکی از عوامل اصلی پیری انسان به شمار می‌روند. با افزایش سن، AGE ها در بدن انباشته می‌شوند و منجر به افزایش سختی دیواره‌های داخلی عروق خونی، عدم تعادل در متابولیسم استخوان که به پوکی استخوان منجر می‌شود، و تخریب الیاف کلاژن و الاستین در درم می‌شوند که به پیری پوست منجر می‌شود. پیری پوست ناشی از گلیکاسیون در یک جمله خلاصه می‌شود: قند پروتئین‌های سالم را تخریب کرده و ساختارهای پروتئینی جوان را به ساختارهای پروتئینی پیر تبدیل می‌کند که منجر به پیری و از دست رفتن الاستیسیته الیاف کلاژن و الاستین در درم می‌شود.